İnsanlar bir sevda çemberi gibi masumdur. Oysa içlerinde dolaşan bir pire kadar acımasızlar. Öfkesine inat canavarlaşan, tomurcuk şeklinde filizlenebilen canlılar şeklinde çoğalırlar. Üremelerinden doğan tebessüm kadar sakin fakat bir sevinç kadar yakın olan insan toplulukları artık kendi benliklerinden dışarı çıkmak, öz benliğine muhtaç değilmiş düşüncesiyle, yok olma korkusuyla yaşamaya devam ederler AMA…
